جاده شلوغ

بین خودمان باشد...
کم که می آورم،به جاده میزنم...
سرش,شلوغ است،
دغدغه اش زیاد،
همهمه اش فراوان...
بااین همه مهمان نوازی راخوب بلداست...
مرامی شناسد...
بلاهابرسرش آورده ام...
درخت های خشکیده اش راببین
طراوت ازدست رفته شان کارپاییز و آه های سوزناک من است
وقتی باهر دخیل که به دستشان بستم،تو...نیامدی...

منصوره سمسامی